De kluizenaar.

In het woud
der verwachtingen
woonde in een
eenvoudige plaggenhut
een kluizenaar.

Over een bijna
onbegaanbaar pad
wisten vele mensen
zijn hutje te vinden
en luisterden zij
naar hem.

Soms met het verdriet
in hun hart soms
met hun blijheid.

Na een stilte begon
hij dan te spreken.

Hij sprak
de taal der bloemen
zo noemde hij dat.

Ze luisterden ademloos
en al begrepen ze niet alles
de warmte van zijn stem
deed hen goed.

Soms zweeg hij een tijdje
en zo leerde hij ze
de taal van de stilte.

Hij toverde als het ware
hun verwachtingen en
verlangens tot leven.

In gedachten verzonken
keerden zij dan huiswaarts.

Maar het lied
van de bloemen
en van de stilte
weerklonk
in hun hart.

Ze werden gelukkig
met de kleine dingen
van het leven.